Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
69
Η ΝΥΞ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ.
Ἔκλινεν εἰς τὴν ἀγκάλην
τῆς μητρός του γῆς
τ’ ἄστρον τοῦ φωτὸς ἠρέμα
κ’ ἐκοιμήθη.
Τῆς Νυκτός ὁ πέπλος πάλιν
μ’ αἴσθημα στοργῆς
ἐπὶ τὸ καμόν του βλέμμα
ἐπεχύθη.
Τὴν ἀλγοῦσαν κεφαλήν σου
ποῖος, ξέν’, ἐδὼ
ἐπὶ τοῦ θερμοῦ του στήθους,
θὰ βαστάσῃ;
Τὴν ἐνδόμυχον πληγήν σου
ποία τις φειδὼ
πρὸ τοῦ χαιρεκάκου πλήθους
θὰ σκεπάσῃ;
Μυριὰς ἀστέρων χύνει
λάμψιν ἀργυρᾶν
καὶ τὴν φρίκην τῆς σκοτίας
καταστέλλει.
