Τὸν Μάρτη τὸν ἐρώτησαν στὴν κρητικὴ τὴν χώρα.
—Κὺρ Μάρτη, δὲν μᾶς λέγεις,
γιὰ ποιὰ ἀφορμὴ τάχα γελᾷς μέσα στὴν ἴδιαν ὥρα,
καὶ μέσ’ στὴν ἴδια κλαίγεις;—
Ὁ Μάρτης ἀπ’ τὰ μάτια του δυὸ δάκρυα σφουγγίζει,
καὶ ξεροκαταπίνει.
Καὶ ὕστερα μὲ πονηρὸ χαμόγελο γυρίζει
κι’ ἀπάντηση τοὺς δίνει.
—Εἴμεθα δώδεκ’ ἀδελφοί, κ’ εἴχαμ’ ἕνα πατέρα,
—Θεὸς νὰ τόν σχωρέσῃ!—
Ἀπέθανεν ἐξαφνικά κ’ ἐμείναμε μιὰ ’μέρα
τρισόρφανοι στὴν μέση.
Ἀπ' ὅλη τὴν ἀρχόντεια του δὲν τοῦ ’περίσσευσ’ ἄλλο,
στῶν γηρατειῶν τὰ τέλη,
παρὰ τὸ πιὸ παλῃὸ κρασί, μέσα στὸ πιὸ μεγάλο
κι’ ἀνέγγυχτο βαρέλι.
