Μιὰ μάνα εἶχε τέσσαρα παιδάκια καμωμένα,
τέσσαρα παιδιά.
Τ’ ἀνάγυιωσε, τ’ ἀνάθρεψε, τὰ ’προίκισ’ ἕνα ἕνα,
μ’ εὔθυμη καρδιά.
Κ’ εὑρήκε καὶ τὰ ’πάνδρεψε σ’ ἀνθρώπους μὲ κεφάλι,
μὲ νοικοκυριό.
Κ’ ἐκεῖνα ’σπιτωθήκανε κ’ ἐγείνανε μεγάλοι
μέσα στὸ χωριό.
Μὰ τῆς γρῃᾶς τῆς μάνας των τῆς ἔδωκεν ἡ Μοῖρα
ἄσχημην εὐχή.
Κι’ ἀπέθανεν ὁ γέρος της! Κι’ ἀπέμειν’ αὐτὴ χήρα,
χήρα καὶ φτωχή!
Κι’ αὐτὸ σὰν νὰ μὴν ἔφθανεν, ἀρρώστησε μιὰ ’μέρα,
μιὰ κακὴ βραδειά!
Φωνάζει ξένον ἄνθρωπο, μηνᾷ μ’ αὐτόνε πέρα
νἄρθουν τὰ παιδιά.
