—Γιατί, Σπαλάγγι θλιβερό, γιατὶ τὸν ὅλο σου καιρὸ μέσα στὴν γῆ θαμμένο; Δὲν ἐπεθύμησες καὶ σὺ τὴν ἀντηλιά μας τὴν χρυσῆ, τὴν αὔρά μας, καϋμένο; —’Μερονυχτῆς τὰ ’πιθυμῶ, κ’ ἔχω πολὺ πολὺ καϋμὸ νὰ τ’ ἀπολαύσω ’λίγο. Μὰ τοῦ Θεοῦ ἡ προσταγὴ μ’ ἔχει θαμμένο μὲσ’ στὴν γῆ, δὲν εἰμπορῶ νὰ φύγω. Διότι ἤμουνα προτοῦ ὁ νεκροθάπτης τοῦ στρατοῦ· —Ποῦ νὰ μὴν εἶχα σώσει!— Ἡ μάχη ἦταν φονική· νεκροὶ ἐδῶ, νεκροὶ ἐκεῖ, ποιὸς νὰ τοὺς παραχώσῃ;
