Ἐκπνέει, θνήσκει θλιβερὰ
ἡ λάμψις τῶν λαμπάδων·
ἀργὰ τὸν ῥύακα περᾷ
ὁ θίασός των ᾄδων.
Κι’ ἀπὸ φαράγγων σκοτεινῶν,
ἀναρριχῶντ’ ἐπὶ βουνῶν
καὶ βράχων ἀποκρήμνων,
μετ’ ἐκλειπόντων ὕμνων.
Ἡ μήτηρ οἴκοι προσδοκᾷ,
κ’ ἡ νύμφη περιμένει·
καὶ χαίρ’ εἰς ὄνειρα γλυκὰ
κ’ ἐλπίδας πλανωμένη.
Λαμπρὸς μαρμαίρ’ Αὐγερινός·
ἐρυθριῶν ὁ οὐρανὸς
τὴν ἑορτὴν φωτίζει,
ἀλλ’ ὁ γαμβρὸς χρονίζει.
Δουποῦσι βήματα γοργά,
ἡ προσδοκί’ αὐξάνει.
Ἦν ὄρθρος, ἔφεξ’, εἶν’ ἀργά—
Τὸ Φῶς των δὲν ἐφάνη!
Ἡ νύμφη ἔχει κοσμηθῆ,
κι’ ὁ ἱερεὺς ἔχ’ ἐνδυθῆ.
Ἡ μήτηρ δὲν ἀντέχει,
νὰ τ’ ἀπαντήσῃ τρέχει...
