Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
290
Ἄχ, ἄχ! Τὸ στῆθός του πονεῖ,
ῥιγοῦν τὰ κόκκαλά του!
Σφραγὶς πιέζει μελανὴ
τὰ κρύα βλέφαρά του!
Κι’ ὡς ὀπτασίαν του σβεστήν,
ὁρᾷ τὴν πρώτην του μνηστήν,
τὴν κόρη ποῦ προσμένει,
ὡς νύμφ’ ἐνδεδυμένη.
Ἐκεῖ, ὁ κώδων τὸ τραχὺ
ἀνεῖπε λάλημά του·
Κι’ εὐθὺς ἐτράπ’ ἡ ταραχὴ
εἰς σιωπὴν θανάτου!..
Συντάσσετ’ ἄλλος ἀλλαχοῦ—
Ἠκούσθ’ ἡδεῖα πανταχοῦ
ᾠδὴ τῶν ἀλεκτόρων
ἐκ τῶν πλησιοχώρων!
Ντίγγ, ντίγγ! Ντίγγ, ντίγγ! “Ὑπομονή,
κ’ ἦλθ’ ἡ στιγμὴ τοῦ γάμου·
κ’ ἐστρώθ’ ἡ κλίνη κ’ ἡδονὴ
τοῦ νυμφικοῦ θαλάμου!”
Ὠχρόν, ψυχρόν, χωρὶς πνοῆς
τὸν νέον ἀπὸ καταγῆς
ἐπ’ ὤμων των ἐπαίρουν
καὶ τέσσαρες τὸν φέρουν.
