Καί, χόπ! χοπ χόπ! τῶν δισταγμῶν
τὰς ῥίζας ἀποκείρει.
Χοπ χόπ! χοπ χόπ! πρὸς τὸν ῥυθμὸν
τῆς μουσικῆς τὸν σύρει.
Κι’ εἰς τ’ ἀσθενῆ του προσπαθεῖ,
καὶ πάλιν πάλι κατορθοῖ
νὰ θλίψῃ ἐρωτύλη
τὰ διψαλέα χείλη.
Εἰς ἓν ὁμοίωμ’ ἀσφαλῶς
μ’ ἐκεῖνον συνεπλάκη·
καὶ τῶν ὀστῶν τ’ ὁ μυελὸς
ἐκ τοῦ πυρὸς ἐτάκη.
Κ’ ἐνῷ ὁ πτωχὸς ἰλιγγιᾷ,
καὶ κλίν’ ἠρέμα κι’ ὠχριᾷ,
μετέωρον τὸν φέρει
καὶ βλέπ’ αὐτὴ καὶ χαίρει.
Ἐκ τῶν φλεβῶν του τὴν ἰσχύν,
τὸ αἷμά τ’ ἔχει πίει·
καὶ τὴν ἀσπαίρουσαν ψυχὴν
τώρ’ ἀνασπᾷ κ’ ἐλκύει!...
Ἐσβέσθ’ ἡ ἄηχος φωνή·
ὁ νοῦς τὰ μέλη δὲν κινεῖ·
ψυχρὸς ἰδρὼς τὸν λούει·
δὲν βλέπει, δὲν ἀκούει!...
