“Σεμνήν, ὠχράν, μὲ συμπαθῆ
σ’ ἠγάπησα καρδίαν·
διψᾷς ἀγάπην ἐμπαθῆ,
ἀγάπην μ’ ἀκοσμίαν!
Πῶς παρετράπη καλλονὴ
τόσον ἠπία καὶ ἁγνή!
Πῶς μετεβλήθ’ εἰς εἶδος
σαρκομανοῦς Βακχίδος;”
“Κυφὸν γραΐδιον, νωδόν,
ποῦ πᾶς τις κατεφρόνει,
τὴν Τύχην εὗρον καθ’ ὁδὸν
καὶ προσεδέχθην μόνη.
Κ’ ἡ Τύχ’ ἰδέ! Μὲ καλλονὴν
μ’ ἀντήμειψεν ἐρατεινήν,
μ’ ἀντήμειψε μ’ ὑγείαν,
μὲ πῦρ εἰς τὴν καρδίαν.
“Ὠχρὰν μ’ ἠγάπας καὶ δειλήν,
κ’ ὑπόψυχρον τὰ στήθη.
Ἂν μὲ τὴν τύχην τὴν καλὴν
ὁ ἔρως μ’ ἐπηυξήθη,
ὡς πρότερον δὲν μ’ ἀγαπᾷς;
Σκληρέ! Διστάζεις; σιωπᾷς;—
Ὁ πλοῦτος μὲ τὰ κάλλη
δὲν σ’ ἕλκει; δὲν σ’ ἀγάλλει;
