Ἡ λέξις ἦτο μαγική,
ὁ νέος δὲν διστάζει·
ὡς ὄναρ τὸ θαρρεῖ γλυκύ,
πλὴν ἕπεται καὶ κράζει.
“Μετὰ μακρὰς καιρῶν τροπὰς
ἀμετατρέπτως μ’ ἀγαπᾷς,
κ’ εἶν’ ἐδικά μου, φίλη,
τὰ πορφυρᾶ σου χείλη;”
Καὶ χόπ! χοπ χόπ! μὲ τὸν ῥυθμὸν
τὰ χείλη των κολλῶσι.
Χοπ χόπ! χοπ χόπ! τῶν ὀφθαλμῶν
τὰ βλέφαρα χαλῶσι.
Χοπ χόπ! χοπ χόπ χοπ! ῥαδινὴ
τὸν αἴρ’ ἡ Νύμφη, τὸν δινεῖ,
μετ’ ἀσπασμῶν ἀπείρων
διὰ λεπτῶν ζεφύρων.
Ἐντὸς τοῦ στήθους τ’ ἡ χαρὰ
κι’ ὁ πόθος ἐκχειλίζει·
τῷ φαίνετ’ ἔλαβε πτερὰ
κ’ εὐδαίμων πτερυγίζει.
Τὸν ἤγγισεν εἰς τὴν ψυχήν!
Καὶ πότε μὲ ταρσὸν ταχύν
τὸν στροβιλίζει ’κείνη,
καὶ πότε τὸν ἀφήνει.
