Ὁ νέος, πλήρης ταραχῆς,
ὑπὸ χιτῶνα ξένον
θαρρεῖ συνήντησ’ εὐτυχὴς
τὴν φίλην του παρθένον.
Ἡ Νύμφη θέλγει καὶ καλεῖ,
θωπεύει λάθρα καὶ λαλεῖ,
κ’ ἐφέλκει τὸν ὀκνοῦντα
πρὸς πλήθ’ ὑπευφημοῦντα.
“Τρεῖς χρόνους ἀποκαρτερῶ
μακρὰν τοῦ Παραδείσου,
καὶ δὲν μ’ ἐπῆλθε νὰ χαρῶ
οὐδὲ στιγμὴν χωρίς σου.
Καὶ σύ, σκληρά, δι’ ἣν ἐγὼ
χρυσοῦν τὸ μέλλον κυνηγῶ,
συνευθυμεῖς μετ’ ἄλλων,
εἰς νυκτιπόλον σάλον;”
“Ἄχ, φίλε, δύσκολοι γονεῖς
ὀκνοῦσαν μ’ ἀναγκάζουν!
Πλουσίους γάμους συγγενεῖς
φαιδροὶ προεορτάζουν—
Πλὴν τώρα θέλουν θεαθῆ,
πρὶν ἢ θνητή τις εἰσαχθῇ
εἰς νυμφικοὺς θαλάμους,
τοὺς ἐδικούς μας γάμους.”
