Μὲ πίλους, ἐξ’ ἑνός, ὀξεῖς
καὶ μ’ ἐρυθρᾶς ἐμβάδας
βαστάζουν παῖδες ἐφεξῆς
καλλίμορφοι τὰς δᾷδας.
Κ’ ἐκ χρυσοστίλβων φιαλῶν
ἐντὸς σκυφῶν περικαλλῶν
κιρνῶσι μ’ εὐκοσμίαν
γενναῖον ἀνθοσμίαν.
Ἐξ ἄλλου, θίασος βραχὺς
βαθυπωγόνων νάνων
εὐρύθμους κρούει κ’ εὐηχεῖς
τοὺς φθόγγους τῶν τυμπάνων.
Καὶ τῶν αὐλούντων ἡ πνοὴ
διὰ τῆς αὔρας συνθροεῖ,
κ’ ὑπερφυῶς ἀγγέλλει
τὰ θαυμαστά των μέλη.
Ἐν μέσῳ, ἡ ἐρατεινὴ
ὁμὰς τῶν Νηρηΐδων
μολπὰς ἐρώτων συμφωνεῖ
πρὸς τόνους τῶν πηκτίδων.
Εἰς θύρσους πλέκουν τὸν κισσόν,
καὶ κοῦφον αἴρουσαι ταρσὸν
ἀλλήλας ἐκβακχεύουν,
καὶ παίζουν καὶ χορεύουν.
