“Ἰδοὺ τὸ ῥεῖθρον τὸ πλατύ
κ’ ἡ βρύσις ἡ ὡραία·
καὶ ἡ κοιλάς, στεφανωτὴ
μὲ δένδρα γηραλέα.
Ἰδοὺ κι’ ὁ βράχος ὁ τραχύς,
ὑφ’ ὅν κατ’ ἔτος εὐτυχής,
εἰς τὴν ἐπιστροφήν μου,
συνήντων τὴν μνηστήν μου.
“Ἀλλ’ ἂν ὁ πόθος τοῦ πιστοῦ
τὰ στήθη της θερμαίνῃ,
πῶς δὲν ἐξέδραμ’ ὡς προτοῦ,
ἐδὼ νὰ μὲ προσμένῃ;
Σιγά! Ἐκεῖθεν τοῦ κρημνοῦ
ἠχῶν ὁ κώδων τοῦ ἀμνοῦ,
τοῦ φίλου της, μ’ ἐφάνη—
Ἡ κόρη πρός με φθάνει!...”
Τῷ ὄντ’ ἠχῶν ἐκ τῶν δασῶν
ὀξὺς ἠκούσθη κώδων·
καὶ φῶτ’ ἀπηύγασαν πυρσῶν
αὐγὴν χρυσοῦ καὶ ῥόδων.
Κι’ ὁ νέος εἶδε, προχωρῶν,
Νυμφῶν λευχείμονα χορόν,
σοβοῦντα μετ’ ᾀσμάτων
διὰ τῶν φυλλωμάτων.
