Φωσφόρου πέριξ μαγικὴ
ἀτμὶς ἐπαιωρεῖται·
καὶ Φώσια τὸ νερὸν ἐκεῖ
καλοῦν οἱ συντοπίται,
καὶ τ’ ἀποφεύγουν ἐν νυκτί.—
Ἐν χώρᾳ καὶ στιγμῇ φρικτῇ,
φαιδρὸς μετ’ εὐτολμίας,
ποῦ σπεύδ’ ὁ νεανίας;
Τρεῖς ἔχει χρόνους ὑποστῆ
τοὺς μόχθους ἐν τῇ ξένῃ.
Τώρα τῶν γάμων τ’ ἑορτὴ
κατ’ οἶκον τὸν προσμένει·
καὶ νὰ προφθάσῃ προσπαθεῖ
διὰ τοῦ δάσους κατ’ εὐθὺ
τὸ ποθητὸν χωρίον,
πρὸ τῶν μεσονυκτίων.
“Σοὶ φέρω, κόρη, τὴν χαρὰν
καὶ τὴν εὐδαιμονίαν·
ἁγνὴν σοὶ φέρω καὶ στερρὰν
τὴν πρώτην μου καρδίαν.
Ἀλλ’ ἆρά γε καὶ σύ, μνηστή,
τηρεῖς ἑδραία καὶ πιστὴ
τοὺς ὅρκους τῶν ἐρώτων,
καὶ μ’ ἀγαπᾷς ὡς πρῶτον;
