Ὁ Μάρτης βάλλει τ’ Ἀπριλιοῦ τὰ λαμπερὰ φορέματα,
καὶ καταβαίν’ ἀπ’ τ’ ἁψηλὰ μὲ τῶν βουνῶν τὰ ῥέμματα,
καὶ ὅπου εἶναι κάμποι,
φωτοβολᾷ καὶ λάμπει.
Μέσ’ στὸν φελλό τους τὰ δενδρὰ ῥιγοῦν καὶ συμμαζεύονται·
τ’ ἄνθη στοὺς κόρφους των βαθιὰ κοιμοῦνται κι’ ὀνειρεύονται·
καὶ τὰ λουλούδια ’κόμα
δὲν ’βγῆκαν ἀπ’ τὸ χῶμα.
—Δενδρά!—ὁ Μάρτης τὰ λαλεῖ—Γι’ ἀφῆστε τὰ καμώματα!
Ἄνθη! τὰ μάτι’ ἀνοίξετε, κ’ ἐβγῆτ’ ἀπὸ τὰ στρώματα,
νὰ διῆτε τί σᾶς φέρει
τὸ μαγικό μου χέρι!
Ἐγὦμ’ ὁ μῆνας, ποῦ γυρνᾷ σὲ κάθε χρόνου κύλιμα,
καὶ φέρει μόσχους καὶ θωριαίς εἰς τ’ ἄνθη μ’ ἕνα φίλημα,
καὶ φέρ’ εἰς κάθε κόρη
ἕνα καλὸν ἀγόρι!—
