Μόνον τὴν εἰκόνα της τὴν σεβασμίαν
ἡ Παρθένος διεξέσωσ’ ἀσφαλῆ.
Κ’ ἐπειδὴ εὑρέθ’ εἰς τὴν φυτείαν
τῶν κομάρων οὐ μετὰ πολύ,
Κουμαριώτισσαν τὴν Παναγίαν
ὁ λαὸς καλεῖ.
Ἐπῃρμέν’ οἱ συληταὶ τῶν ἱερῶν
μετὰ κόμπων εἰς τὰ μέγαρ’ ἀποβαίνουν.
Βλέμμ’ ἀνάσσης ἀπεκδέχοντ’ ἱλαρόν,
τ’ οὐρανοῦ τὸν χόλον δὲν προσμένουν.
Ἀλλ’ ὁ Σίφων, τὰ πτερά του περιτείνων,
τοὺς ἁρμοὺς τῶν δόμων ἐξαρθροῖ!
Τρίζουν τοῖχοι· Ὀδαλίσκ’ ἐγείρουν θρῆνον·
βλασφημοῦν εὐνοῦχοί των νωθροί—
Καταπίπτ’ ὁ οἶκος... Ὑπ’ ἐκεῖνον
θάπτονται νεκροί!..
Ἔκτοτ’ ἐπωνόμασε τὸ λαῦρον ῥεῦμα
ὁ σουλτάνος τὸ Σεϊτὰν-Ἀκυντησί:
Ἐπειδὴ ἐδῶ τῆς κόρης του τὸ πνεῦμα
μαῦροι δαίμονες ἐπῆραν καὶ ῥυσοί.
Ἔκτοτ’ ἔρημί’ Ἁπλοῦται θλιβερὰ
ἐπὶ τῶν τοῦ Τσιμπουκλῖ χλωρῶν λειμώνων.
Εἰς τὰ σκότη, ὀδαλίσκαι κλαυθμηρὰ
ἐξ ὑγρῶν στενάζουσι κευθμώνων·
εἰς τὸ φῶς—ἐπ’ ἐρειπίων τὰ νερὰ
ψιθυρίζουν μόνον.
