“Δι’ αὐτὸ πλὴν τὴν μισῶ ἀπὸ ψυχῆς!
Εἶμ’ ἀμείλικτος ἐχθρός της πάντων πλέον!
Ἵνα κάμῃ μερικάς των εὐτυχεῖς,
κάμνει πλείστας δυστυχεῖς ἐκ τῶν θυλέων.
Τί καθῄρει τοὺς κοινοὺς θεσμούς, τοὺς πρώτους,
θεῖσα νέον τι παρὰ τὸ παλαιόν!
Θὰ ἐκλαίετό τις νῦν κατὰ τοῦ σκότους,
τοῦ φωτὸν τὴν α´ιγλην ἀγνοῶν;
Ἂς τῆς ῥίψουν μ’ ὕβρεις περικρότους
κάτω τὸν ναόν!
“Πλὴν ἐπόθουν νὰ ἰδῶ καὶ ἂν, εὐγνώμων,
θὰ ἐκδράμ’ ἡ γενεὰ τῶν γυναικῶν.
ὅπως σῶσῃ τῆς σωτείρας της τὸν δόμον,
τὴν ἰδίαν, ἀπὸ τ’ ἄφυκτον κακόν.—
Εἰς τὸ ῥεῦμ’ ἂς καθελκύσουν παρευθὺς
τὴν πλουσίαν ἄκατόν μου, τὴν μεγάλην.
Φεύγ’ ὁ Ὕπνος τὴν ἀγκάλην μ’ ἀρνηθείς;
Καὶ ἐγὼ τοῦ φεύγω τὴν ἀγκάλην.—
Φέρετέ με, ναῦταί μ’ εὐπειθεῖς,
’ς τὴν ἀκτὴν τὴν ἄλλην!
“Εἰς τοῦ Μπεμπεκίου στῆτε τὴν Αὐλήν·
τὴν σκιάδ’ ἀνοίξατέ μου τοῦ πατρός μου.—
Πάτερ! Πάτερ! Μίαν πρᾶξίν μου καλὴν
σ’ ἀναγγέλλω. Ἔλα, γεῖνε σύντροφός μου.
