Κ’ ἡμίκλειστ’ ἀνεπαύθησαν τὰ χείλη
ἐπ’ ὀδόντων, ὡς μαργαριτῶν σειρᾶς.
Τ’ ὄμμα της θαμβὸν ὁ νυσταγμὸς ἐκήλει
μὲ ὀνείρων ἀπολαύσεις γλυκεράς.
Ἐπὶ τὴν ὠχρὰν μορφήν της τὴν μικρὰν
ἓν ἐρύθημα ζωῆν περιεχύθη.
Εἰς τὴν ἠρεμίαν μόνα τὴν νεκρὰν
κυματοῦνται τὰ θερμά της στήθη.
Αἴφνης πλήν, ἠχῶν ἀπὸ μακράν,
κώδων ἐβομβήθη!
“Πόθεν ἦλθε τῶν Ταρτάρων ἡ φωνὴ
εἰς τοὺς οὐρανοὺς τῶν σιγηλῶν μ’ ὀνείρων!
Τίς ὁ τῆς χαρᾶς τὸ ἴνδαλμ’ ἀποινεί,
κ’ ἐκ τοῦ ὕπνου μου φθονῶν καὶ διασπείρων;—
Εἰς τὴν ἄκατόν του πῶς μ’ ἐπῆρεν εἶδον
νέος ἀπὸ τῆς θαλάσσης τῆς γλαυκῆς·
καί, μακρὰν εὐνούχων μαύρων κι’ ὀντατζίδων,
μετὰ φλεγμονῆς ἐρωτικῆς
ἔσφιγγεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον, δίδων
ἀσπασμοὺς γλυκεῖς...
“Ὄστις τὴν ἀπόλαυσιν μ’ ἔχ’ ὑφαρπάσει,
διὰ ξίφους ν’ ἀποθάνῃ καὶ πυρός!”
“Ἐκ Νεοχωρίου, κόρη, ἔχει φθάσει
τῶν κωδῶνων των ὁ ἦχος ὁ σκληρός:
