Ἄραξον τοῦ νοῦ σου τ’ ἄστατον πτερὸν
εἰς τῆς γραίας πείρας μου τὰς παραλίας.
Ὕπνον θὰ σ’ ἀνθολογήσω γλυκερὸν
ἀπὸ κήπου ξένης φαντασίας·
θέλγουσα μὲ μύθους τὸ σκληρὸν
πάθος τῆς καρδίας.”
“Μὴ θαρρεῖς ἀπόψε ν’ ἀποκοιμηθῶ,
βαυκαλιζομέν’ ὑπ’ ἀνοήτων μύθων.
Μ’ ἐκπτοεῖ τὸν ὕπνον, γραῖα, ποῦ ποθῶ,
σμῆνος σκέψεων ἀγρίων, ἀσυνήθων!..
Δυστυχεῖς ἐσμεν ἐξ ὅλων τῶν πλασμάτων
αἱ τῆς Ἄγαρ θυγατέρας, δυστυχεῖς!
Τὰς ἀνοίξεις τῆς ζωῆς μας ἀποφράττων
νόμος εἰς τ’ ἀνήλια τραχύς,
θανατοῖ τὸ χρῶμα, τ’ ἄρωμά των:
τ’ ἄνθη τῆς ψυχῆς!
“Ἔνδον φθονερῶν φραγμῶν τοῦ χαρεμίου,
ὡς παρθένος, φθισιῶμεν φρουρηταί.
Εὐτυχεῖς, ἂν δοῦλ’ ἑνὸς ἀδνρός, δημίου
τῆς καρδίας, ἀποθάνωμεν ποτέ.
Τοῦτο ὁ ὕπνος ἔπειτα, κ’ εἰς τὸν φαιδρὸν
τῆς Ἐδὲμ καὶ τρυφηλὸν λειμῶνα,
ὁ ἀπάνθρωπός μας νόμος, ἐπιδρῶν
ἐφ’ ἡμᾶς τ’ ἀνδράποδά του μόνα,
μᾶς δωρεῖ—ἑταίρας τῶν ἀνδρῶν,
πάντα τὸν αἰῶνα!..
