Σύννους ἐπὶ τὴν χλιδὴν τῆς κλίνης νεύει,
τῆς δεσποίνης μελετῶσα τὴν μορφήν·
τῶν ὰβρῶν τριχῶν τὸν ἔβενον θωπεύει,
τῶν λεπτῶν της πέπλων ψαύει τὴν ὑφήν:
“Δὲν ἐνδίδ’ εἰς ὕπνον τ’ ὄμμα σου γλυκύν;
Τὸ καλλίλοφόν σου στῆθος πῶς κυμαίνει!
Ὑπὸ τὴν χιόνα, κόρη, τὴν λευκὴν
θάλασσα φλογῶν σπαργᾷ κλεισμένη!
Ποῖος μὲ χαράν—μὲ θλίψιν μυστικὴν
πόθος σὲ φλεγμαίνει;
“Στρέψον κύκλῳ τ’ ὄμμα, τ’ ἄστρον τὸ γλυκύ,
εἰς τοὺς οὐρανοὺς τῶν ἀνακτόρων τούτων:
Ὅλ’ ἡ εὐτυχία τῆς Ἐδὲμ οἰκεῖ
μὲ τῆς γῆς ἐδὼ τὴν δόξαν καὶ τὸν πλοῦτον.
Ποῖαι τῆς ψυχῆς σου προσφιλεῖς ὀρέξεις
δὲν ἐπέτυχον ’ως τώρα χορτασμοῦ!
Πάσχεις, ἀποροῦσα ποίαν νὰ ἐκλέξῃς
ἡδονήν, ἐκ τόσου πληθυσμοῦ;
Ὤ! Τὸ πῦρ μὴ πάλιν ἀναφλέξῃς
τοῦ παροξυσμοῦ!
“Εἰς τὸν ἀχανῆ τῆς φαντασίας κῆπον
παῦσ’ ἐπιπλανῶσα τ’ ὄμμα τῆς ψυχῆς.
Πλήρης εἶν’ ἀνθῶν καὶ μύρων παυσιλύπῶν,
ἐκλογὴ σοὶ λείπει μόνον εὐτυχής.
