Ὅλα τὰ δένδρα ᾿ναι παιδιά, πὤχουν τὴν Γῆ μητέρα, κ᾿ ἔχουν γιὰ χέρια τὰ κλαδιά, ποῦ σειοῦνται στὸν ἀγέρα. Σειοῦνται καὶ λὲν μιὰ προσευχή, λυγοῦν καὶ προσκυνοῦνε τὸν Οὐρανὸ πὤχει βροχή, καὶ βλέπει πῶς διψοῦνε. Κι᾿ ὁ Οὐρανὸς ποῦ τὰ τηρᾷ, θυμᾶται τὰ παλῃά του: πῶς ἦταν χάμου μιὰ φορὰ κ᾿ εἶχε τὴν Γῆ γρῃά του. Κι᾿ ἀπ᾿ τὰ φιλιά τ᾿ ἀδερφωτά, κι᾿ ἀπ᾿ τ᾿ ἀγκαλιάσματά τους, βγῆκαν τὰ δένδρα ὅλ᾿ αὐτά, τὰ γνήσια παιδιά τους.
