Τῷ ὄντι τ’ ἀπεφάνθησαν κριταί, ποῦ δίχως κρίσεως
ἱδρύθησαν ἐπὶ ἑδρῶν κ’ ἐπὶ κλεινῶν βημάτων:
πῶς, ὅπως σβύν’ εἰς τὸ κενὸν ἀέριον διᾷττον,
οὕτως ἐσβέσθη παρ’ ἡμῖν καὶ τ’ ἄστρον τῆς ποιήσεως!
Πλὴν σύ, ἀπὸ ἀνατολῆς μεταίρων μέχρι δύσεως
ἐπισκοποῦσαν τὴν αὐγὴν τῶν νοερῶν σ’ ὀμμάτων,
δὲν διορᾷς τὴν ποίησιν καὶ διὰ τῶν ἐσχάτων,
διὰ τῶν πλέον εὐτελῶν συστατικῶν τῆς Φύσεως;
Βρύα καὶ χόρτα νὰ βλαστοῦν ἐκ σηπεδόνος εἶδον·
ἀλλ’ ὅμως αἷμ’ αὐτὰ γεννοῦν, ποῦ εἶν’ ἐρώτων μύησις,
ὅταν ὑφέρπ’ εἰς παρειὰς καὶ χείλη κορασίδων.
Τὸν βοῦν τὸν τρέφουν τ’ ἄχυρα· κ’ ἐν τούτοις—Οἵα ποίησις!—
τροφὴν ὁ βοῦς, ἐγκέφαλον εἰς τοὺς κριτάς μας δίδων,
κάμνει νὰ ἦν’ ὅλοι ζωή, ὅλοι σοφίας—οἴησις!
