Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
220
IV.
Ἡ Φύσις σ’ ἔδωσ’ ἀληθῶς πολλὴν ἐλευθερίαν,
ὡς μήτηρ πρὸς μονογενῆ, ἐκ τῆς τυφλῆς στοργῆς·
κ’ ἐπίσης ψαύεις, ποιητά, τὸν βόρβορον τῆς γῆς,
ὡς ἵπτασαι μὲ τ’ οὐρανοῦ τὴν ἄυλον χορείαν.
Ἐκ τούτου πλὴν δὲν ἔπεται, εἰς τὴν ἀκαθαρσίαν
κ’ ἐντὸς χωρίων νοσερῶν πῶς πρέπει νὰ πνιγῇς.
Οὐδ’ ὡς ὁ χοῖρος, εἰς πηλοὺς καὶ ῥύπους ἐμπαγείς,
νὰ μεταδίδῃς προχωρῶν ἀλλοῦ τὴν δυσωδίαν.
Ἀλλ’ ὡς ὁ Φοῖβος καθαρὸς τὰ φλογερά του βέλη,
ἐξ ὑψηλῆς περιωπῆς, κατὰ τοῦ σκότους στέλλει,
ἀπονεκρῶν τοῦ Πύθωνος τὴν ἰοβόλον κεφαλήν—
Οὕτω τὰ ἐλαττώματα καὶ σὺ τῶν κατωτέρων
ν’ ἀποκαλύπτῃς χρεωστεῖς· καί, καίων καὶ καθαίρων,
νὰ σώζῃς ἐκ τῆς λύμης των τὸν συρφετόν μας τὸν πολύν.
