ΣΟΝΝΕΤΑ.
ΠΡΟΣ ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗΝ.
(Ἐξ ἀλληλογραφίας 1876—1879)
Ι.
Ἂν δὲν ἐπλάσθης ὅμοιος πρὸς τὸν βαθὺν ὠκεανόν,
ὅστις συνθραύει τὰ δεσμά τ’ ὡσεὶ ἀράχνης νήματα,
κι’ ἀλέθει μετὰ βρυχηθμῶν ἠπείρους εἰς συντρίμματα,
πᾶν ὅριον βροτόθετον ἀγέρωχος περιφρονῶν·
Ἂν ὡς ὁ Γάγγης δὲν ἀντλῇς τὴν δωρεάν σ’ ἐξ οὐρανῶν,
ἀποκαθαίρων τὰς ψυχὰς εἰς τὰ γλαυκά σου κύματα·
Ἂν δὲν κυλᾷς ὡς Πακτωλὸς χρυσοῦ κ’ ἠλέκτρου θρύμματα,
Πηγάζων μυστηριωδῶς ἀπὸ κευθμώνων σκοτεινῶν—
Κἂν ἔσο ῥύαξ διαυγὴς τὴν δίψαν μας δροσίζων·
πᾶν νέφος ἐπὶ τ’ οὐρανοῦ, πᾶν τῆς ἀκτῆς σ’ ἀνθήλιον
εἰς τὰ ὑγρά σου κρύσταλλα πιστῶς ἐγκατοπτρίζων.
Καὶ δὸς ἡμῖν τῆς Φύσεως ἓν προσιτὸν εἰδύλλιον,
ἀριστοτέχνης ἔνθεος, μὲ τόνους εἰκονίζων
τοῦ πένθους τὰς ψυχρὰς σκιὰς καὶ τῆς χαρᾶς τὸν ἥλιον.
|
