καὶ τῆς κάμνω ἐτσινά! μὲ τὸν δάχτυλο στὴν μύτη... Χρόνια ’πέρασαν πολλὰ ἀπὸ τότε φτερωμένα. Κ’ ἐλησμόνησα πολλά, ποῦ μ’ ἐπείραξαν ἐμένα. Μά, μὲ κάθε κριτικό, ἐνθυμοῦμ’ ’ως τώρ’ ἀκόμα τὸ ἀχρεῖο λαδικὸ μὲ τὸ σαλιαρὸ τὸ στόμα!
