Ἐμβαίν’ ὅσακις εἰμπορεῖ, στοῦ Κτίστου τὴν αὐλή· τοῦ παίρνει τὸ χρυσὸ σφυρί, τὴν πήχη τὴν καλή. Κ’ ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ σιμά, σὲ θέση διαλεχτή, μὲ τὰ τραγούδια πολεμᾷ νὰ κτίσῃ κἄτι τί. Νὰ κτίσῃ χώραις καὶ χωριά, λαό, ποῦ ναὐτυχῇ, νἄχῃ χαρούμενη θωριὰ κ’ ἐλπίδες στὴν ψυχή.— Διαβαίν’ ὁ κόσμος κι’ ὁ Κοσμὰς καὶ στέκει κ’ ἐρωτᾷ: “Μὲ τὰ σωστά σου πολεμᾷς, ἢ κάμνεις χορατά;”
