Ἀπὸ τὴν Θρᾴκη, βρὲ παιδιά—
τραϊλὰ τραϊλά, τραϊλὰ λαρά,
ἀπ’ τὸν Ὀρφέα ἐγείνη
ἡ πρώτη ψαλτοσύνη.
Καὶ τῆς Μαρίτσας τὰ νερά—
τραϊλὰ τραϊλά, τραϊλὰ λαρά,
τὴν ’σύραν γάλι γάλι
’ως κάτω στ’ ἀκρογιάλι.
Καὶ τὴν ἐπῆγαν στὰ νησιά—
τραϊλὰ τραϊλά, τραϊλὰ λαρά,
μὲ τὴν ’δική μας λύρα,
τὴν νιόπανδρη καὶ χήρα.
Κι’ αὐτὴ ’πανδρεύθηκε ξανά—
τραϊλὰ τραϊλά, τραϊλὰ λαρά,
καὶ ’γέννησε στὰ ξένα
τραγούδια ’ξακουσμένα.
Γι’ αὐτὸ τὸ μέτωπο ’ψηλά—
τραϊλὰ τραϊλά, τραϊλὰ λαρά,
Θρᾳκόπουλα, καϋμένα,
καὶ ψάλλετε μ’ ἐμένα!
