Καρδιά, τοῦ κάκου μὴ χτυπᾷς, μὴν κρούεις στὰ χαμένα: Ἡ νέα κόρη π’ ἀγαπᾷς δὲν εἶναι διὰ ’σένα. Ἕν’ ἄστρο θάλλει τὴν αὐγή, στὸν οὐρανὸ λουλοῦδι. ’Ταιριάζει νὰ τὸ κυνηγῇ τῆς γῆς τὸ πεταλοῦδι; Ἀστράφτει στὸ βαθὺ γιαλὸ λαμπρὸ μαργαριτάρι. Ποιός, ἐλαφρὸς σὰν τὸν φελλό, βουτᾷ γιὰ νὰ τὸ πάρῃ; Ὡραῖο πρᾶγμα ’ν’ ἡ φωτιά! Κάθε παιδὶ τό λέγει. Ὡραῖο, μὰ γιὰ τὴν ’ματιά. Γιὰ τὰ χεράκια, καίει!
