Κι’ ἂν ἦν’ τὸ σπίτι μακρυὰ κ’ ἡ ὥρα περασμένη, ἐγώ ’χω πόδια ’λαφρυά, κ’ ἐκείνη μὲ προσμένει. Γλυκὰ γλυκὰ τήνε φιλῶ, γλυκὰ τήνε χαϊδεύω— Σύρε, ψυχή μου, στὸ καλό, κ’ ἐγὼ δὲν ἀσκητεύω!
