Τί μ’ ὠφελοῦνε τὰ φλουριά, τὸ κίτρινο χρυσάφι, ποῦ μ’ ἐνθυμίζουν τὴν θωριά, ποῦ καταλυοῦν οἱ τάφοι; Κι’ ὅλου τοῦ κόσμου ταὶς τιμαὶς κι’ αὐταὶς τί νὰ ταὶς κάμω, ποῦ ’μοιάζουν παιδιακαὶς γραμμαὶς πὰ στοῦ ’γιαλοῦ τὸν ἅμμο; Προβάλλ’ ἡ θάλασσα μ’ ὁρμή, μ’ ἀγριωμένη γνώμη, σβύν’ ἀπ’ τὸν ἅμμο τὴν γραμμὴ πρὶν τελειώσ’ ἀκόμη. Προβάλλ’ ὁ Χάρος, στὸν Βοριά, στὸν Λίβα καβαλλάρης, καὶ σὲ χωρίζ’ ἀπ’ τὰ φλουριά, ποῦ ’πάθιαζες νὰ πάρῃς!
