Ἐδῶ ὁ παππᾶς κάθε γιορτή,
π’ ἀπόλυση διαβάζει,
’βγάλλει τὸ ’κάθε του βλατὶ
κι’ ὅποιους εὑρῇ σκεπάζει.
Σκεπάζει θρῄσκους στὸ χωριὸ
κι’ ἀρρωστημένους τάχα·
σκεπάζει τ’ ὄμορφο Μαριῶ,
γιὰ ’πίδειξη μονάχα.
Σκύφτω κ’ ἐγὼ ’μπρὸς στὸν παππᾶ,
μὲ χέρια ’σταυρωμένα·
κ’ ἡ Ἁγιωσύνη του σκεπᾷ
μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ ’μένα.
Ἐκεῖνος λέγει καὶ σχωρνᾷ
μ’ εὐλάβεια μεγάλη.
Ἐγὼ κι’ αὐτὴ στὰ σκοτεινὰ
τὰ συμφωνοῦμε πάλι.
Ἐκεῖνος μᾶς ἀποσκεπᾷ,
καὶ παίρνει μιὰ ζολότα.
Ἐμένα ἡ κόρη μ’ ἀγαπᾷ,
κ’ εἶμαι γερὸς σὰν πρῶτα!
