Σὰν ἀδέρφια μ’ εἶναι ὅλ’ οἱ χωριανοὶ οἱ καλοί· ἡ καρδιὰ μ’ εἰς κάθε τί τους συμπονεῖ, καὶ πολύ. Μὰ σὰν ἔλθῃ στὴν ἀράδα τὸ Μαριώ— Τί νὰ ’πῶ; Περισσότερο κι’ ἀπ’ ὅλο τὸ χωριὸ τ’ ἀγαπῶ! Κράζουν ’ξάφνου: “Κλέφταις! Κλέφταις εἶν’ ἐδώ, γιὰ κλοπή!” Τρέχω πρῶτα πρῶτα στὸ Μαριώ, νὰ ἰδῶ μὴν κλαπῇ. Κι’ ’ως νὰ σώσῃ τὴν γλυκειά της συντυχιά, —Ἀκοῦς αὐτέ;— μοῦ ἁρπάζουν τὰ κριάρια τὰ παχιὰ οἱ λῃσταί!
