“Λὲς μὲ τὰ σωστά σου νὰ καγῶ; Τὸ φυσοῦμε, στάσου, σὺ κ’ ἐγώ.” Σὰν καλὴ μ’ ἐφάνη συμβουλή. Κάποιος χρόνο χάνει, τὸ πολύ, Μ’ ἀφοῦ μ’ ἔχ’ ἱδρώσει, ἂς τὸ διῶ, πῶς θὰ τὴν γλυτώσῃ μὲ τοὺς δυό. Πότε πότ’ ἐκεῖνο πολεμᾷ, πότ’ ὁ ἴδιος σβύνω— Mά, μά, μά, Φύσα ’γώ, καὶ φύσα τὸ παιδί, ἄναψε σὰν πίσσα, σὰν δᾳδί! “Φθάνει πλέον, εἶπα. Τὸ θωρῶ,
