φλόγαις τώρα ’βγάλλει στ’ ἁψηλά! Φεύγω νὰ τ’ ἀφήσω— Δὲν ’μπορῶ: Μὲ τραβᾷ ’πὸ ’πίσω ’να μωρό. Μὲ ξανθὰ μαλάκια, μὲ φτερά, καὶ μὲ δυὸ ματάκια φλογερά. “Τὸ ψυχρό σου στόμα δὲν ’μπορεῖ νὰ τὸ σβύσ’ ἀκόμα τὸ κερί;” Λέγει. Καὶ μὲ χά-χα! περισσά, προσποιεῖται τάχα, πῶς φυσᾷ. “Μὴ φυσᾷς, κοπέλι, στὴν πυρά! Νὰ σοῦ κάψῃ θέλει τὰ φτερά!”
