ΗΛΙΑι ΤΑΝΤΑΛΙΔΗι.
(Τῷ ἀειμνήστῳ Διδασκάλῳ ὡς ὤφθη μετὰ θάνατον.)
Δὲν χειραγωγεῖ ῥαβδίον τ’ ἄφωτόν του βῆμα πλέον·
καὶ ὁ ποῦς του δὲν προσκρούει ἐπὶ βράχων ἐξοκέλλων.
Ἐπειδὴ τὸ δύσαν τ’ ὄμμα, νῦν ὡς ἄστρον ἀνατέλλον
τέρπεται, φωτὸς πελάγη καὶ σοφίας διαπλέον.
Ζῶν ἐτάφη, πνεῦμα θεῖον μεταξὺ θνητῶν πυγμαίων·
ζῇ θανῶν, εἰς τὰς χορείας ἀναπτὰς τῶν συναγγέλων.
Ὁ τυφλὸς θεᾶται τώρα παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον·
ὁ βραδὺς ἀνεπτερώθη τὰς ἐκτάσεις περιθέων!
Ναί! Τὴν εἶδον ἐν τῇ ξένῃ, ὡσεὶ ὄναρ, τὴν μορφήν του·
ναί, ᾐσθάνθην ἔτι ἄπαξ τῶν στηθῶν του τὸν παλμόν,
κ’ ἤκουσα, ὡς ἐδεήθην, τὴν ἁρμονικὴν μολπήν του!
“Εὔδεις, φίλον τέκος;» μ’ εἶπε, κ’ ἔχυσ’ ἕνα στεναγμόν,
καὶ τὴν βάρβιτον μ’ ἀφῆκε, μὲ τὴν πατρικὴν εὐχήν του,
διὰ νὰ τοῦ συμπληρώσω ἕν’ ἀσυντελῆ ψαλμόν.
|
