Καὶ μὴ μοῦ χρίσετε πολὺ στὸ μάρμαρό μ’ ἀσβέστη! Ν’ ἀκούω καὶ τὸ "Μεθ’ ἡμῶν" καὶ τὸ "Χριστὸς ἀνέστη", ποῦ ’φέτος ἔχω στερηθῆ· Νὰ νοιώθω, ὅταν κανένας σας τὸν τάφο μου ζυγόνῃ· ν’ ἀκούω πῶς χτυπᾷ ὁ ’γιαλός, πῶς κελαδεῖ τ’ ἀηδόνι, μέσ’ στ’ ὄνειρό μου τὸ βαθύ!..
