Παρὰ γερὴ χωρὶς τιμή,
κάλλιο μ’ αὐτὴ στὸ μνῆμα!»
—Ὤ, δῶστε μ’ εὔσπλαχνη καρδιὰ
ἕν ἄσπρο καὶ σ’ ἐμένα,
νὰ μνημονέψω τὰ παιδιά,
ποῦ μ’ ἔχουν ’σκοτωμένα!
Σὰν μαχαιριαίς οὶ λόγ’ αὐτοὶ
τὰ σπλάχνα μοῦ σπαράζουν.
Οἱ σπαραγμοί μ’ οἱ δυνατοὶ
τὰ σίδερά μου σπάζουν.
Ὁ νοῦς μου μ’ ἔχει ’νταλωθῇ·
γαῖμα παντοῦ ’ξανοίγω...
Τοῦ γυιοῦ μ’ ἁρπάζω τὸ σπαθὶ
στὰ στήθη της τὸ ’μπήγω!—
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . .
Ἐδῶ, τῆς πνίγει τὴν φωνὴ
τῆς λύπης τὸ ποτάμι·
καὶ μιὰ τρεμούλα τὴν κλονεῖ,
σὰν ξέβαθο καλάμι!
Κι’ ὥρα πολλὴ μέν’ ἡ γρῃὰ
μὲ κρεμαστὸ κεφάλι
