μ’ ἀφῆκαν ’μένα τὴν φτωχὴ
χωρὶς ψωμὶ καὶ στέγη!
—Ὤ, δῶστε μ’ εὔσπλαχνη καρδιὰ
ἕν’ ἄσπρο καὶ σ’ ἐμένα
νὰ μνημονέψω τὰ παιδιά,
ποῦ μ’ ἔχουν ’σκοτωμένα!
Ἐμπρός μου εἶδα ἡ ὀρφανὴ
τὧνά μου παλληκάρι,
πῶς ’σπαρταροῦσε, σὰν ἀρνὶ
’μπροστὰ στὸν μακελλάρη!
Τ’ ἄλλο τοὺς Τούρκους κυνηγεῖ,
σὰν θαρρετὸ ξαφτέρι...
Μιὰ σφαῖρα τὤρριψε στὴν γῆ
μὲ τὸ σπαθὶ στὸ χέρι!...
—Ὤ, δῶστε μ’ εὔσπλαχνη καρδιὰ
ἕν’ ἄσπρο καὶ σ’ ἐμένα,
νὰ μνημονέψω τὰ παιδιά,
ποῦ μ’ ἔχουν ’σκοτωμένα!
Χωρὶς θυμιάμα καὶ κερί,
χωρὶς παππᾶ καὶ διάκο,
ἔσκαψα μόν’ ἡ θλιβερὴ
στὸν κῆπό μ’ ἕνα λάκκο...
Δυὸ μ’ ἐσκοτῶσαν τὰ σκυλιά,
τὰ δυό μου τ’ ἀγοράκια·
