Τ’ ἄνθη ποῦ μ’ ἔχεις χαρισμένα δὲν ἐμαράθηκαν ἀκόμη. Ἦσαν πιστότερ’ ἀπὸ σένα Κι’ ἀπὸ τὴν ἄστατή σου γνώμη. Τἄχω τηρήσει στὴν θωριά τους μὲ τὰ γλυκὰ φιλήματά μου· τώρα μοῦ πίνουν γιὰ δροσιά τους τὰ ἄφθονα τὰ δάκρυά μου. Ὅταν στερέψουνε κ’ ἐκεῖνα, τότε θὰ ταὕρουν μαραμένα. Τότε τὰ ῥόδα καὶ τὰ κρίνα— Θενὰ τὰ θάψουνε μ’ ἐμένα!
