Ἔβγα ν’ ἀκούσῃς τὸ πουλί,ποῦ μέσ’ στὸν κῆπο κλαίει: Τὴν ἀπιστία σου λαλεῖ,τὴν συμφορά μου λέγει. Καὶ τὸ ἀκοῦνε τὰ κλαδιά,τὰ λούλουδα τ’ ἀκοῦνε, καὶ τοὺς μαραίνετ’ ἡ καρδιά,καὶ πλέον δὲν ἀνθοῦνε!