Διαβαίνει, μὲ θωρεῖ, καὶ πᾷ, καὶ δὲν καλησπερίζει! Μιὰν ἄλλην, μ’ εἶπαν, ἀγαπᾷ— Κ’ ἐμέ... Δὲν μὲ γνωρίζει! Χαρά στην, ποῦ τὸν καρτερᾷ! Κι’ ὅποια τὸν καμαρώσῃ, νὰ μὴν τὸ κλάψῃ μιὰ φορά, νὰ μὴν τὸ μετανοιώσῃ! Ἄλλοτε ’χάρηκα κ’ ἐγώ... —Καλά! Δὲν τὴν ζηλεύω!— Τώρα τὸν νοῦ μου κυνηγῶ, καὶ δὲν τὸν πρεμαζεύω! Κι’ ἂν πῆγ’ ἐκεῖνος στὸ καλό, κι’ ἂν μ’ ἔχῃ λησμονήσει, τὸν Πλάστη ’γὼ παρακαλῶ νὰ τοῦ τὸ συγχωρήσῃ.
