Ἡ σοβαρὴ καὶ χλωμιασμένη σου θωριά,
ποῦ ἁρμενίζει στ’ ἁψηλά, Σελήνη,
δὲν ’ξεύρεις τί ἀδελφικὴ παρηγοριά,
τί παιδιακοὺς συλλογισμοὺς μὲ δίνει!
Κανένα φίλον ἀπὸ σένα πιὸ παλῃό,
καὶ πιὸ πιστό, δὲν ἔχω νὰ ὀνομάσω.
Σ’ ἐγνώρισα πρὶν πρωτοέμβω στὸ σχολειό,
κι’ ἂν ’μβω στὸν τάφο, δὲν θὰ σὲ ξεχάσω.
’Θυμᾶσ’ ἀκόμα τὸ μικρὸ παιδί, ἐμέ,
μὲ τὸν μεγάλο πόθο στὴν καρδιά μου;
Μὲ τὴν λαχτάρα, νὰ μοῦ ἤρχεσο χαμαί,
νὰ σ’ ἔχω σὰν παιχνίδι στὴν ποδιά μου;
’Θυμᾶσαι πῶς, ἐσὺ στὰ ὕψη, ἐγὼ στὴν γῆ,
ἐτρέχαμε μαζί, ποιὸς νὰ περάσει;—
Σὺ ἔχεις μείνει πάντα νέα καὶ γοργή,
καὶ μόν’ ἐγώ, ἐγὼ ἔχω γεράσει!
