Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
94
Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΘΛΙΨΙΣ.
Πῶς κρύβω τὴν ὀλίγη μου χαρά,
οἱ φίλοι μου ποτὲ δὲν θὰ μὲ ’ποῦνε:
Τῶν τραγουδιῶν μου τὰ γοργὰ φτερὰ
σταὶς συντροφιαίς μας τὴν σκορποῦνε,
ἀνόθευτη καὶ καθαρή.
Ἀλλὰ τὴν θλίψιν, ὅπου πλημμυρεῖ
εἰς τῆς καρδίας μου τὰ βάθη,
κανείς, κανεὶς δὲν θὰ τὴν μάθῃ.
Δὲν εἶν’ ὁ κόσμος ὅλος ἀπαθής,
Τ’ ὁμολογῶ αὐτὸ πρὸς ἔπαινόν του.
Μά, ἔχει τόσαις θλίψαις ὁ καθείς,
ποῦ μόλις καὶ τὸν ἑαυτόν του
ἀδειάζει νὰ παρηγορῇ.
Γι’ αὐτὸ τὴν θλίψην, ὅπου πλημμυρεῖ
εἰς τῆς καρδίας μου τὰ βάθη,
κανείς, κανεὶς δὲν θὰ τὴν μάθῃ.
