τοῦ κατακυλιομένου ῥεύματος, τῆς καμαρωτῆς γεφύρας, καὶ τῶν μακαρίων νήσων, ἵδα μόνον τὴν μακρὰν βαθυλὴν κοιλάδα τοῦ Βαγδατίου, μὲ βόας, πρόβατα καὶ καμήλους, βοσκόμενα ἐπὶ τῶν πλευρῶν αὐτῆς.
ποιοσ ταχα ητον ο μωροτερος; -Ἦτο ποτὲ συνήθεια τῶν μεγιστάνων τῆς Εὐρῶπης νὰ διατηρῶσιν εἰς τὸν οἶκον μωρὸν τινὰ πρὸς διασκέδασιν. Εἰς ἕνα τούτων ἔδωκε ποτὲ Μυλόρδος τις Ἄγγλος βακτηρίαν, καὶ τὸν ἐπαράγγειλε νὰ τὴν φυλάττῃ, ἕως ν’ ἀπαντήσῃ ἄλλον μωρότερον ἑαυτοῦ· ἐὰν δ’ ἀπαντοῦσεμ νά τοῦ τὴν παραδώσῃ.
Μετ’ ὀλίγα ἕτη ἠσθένησεν ὁ Μυλόρδος, καὶ ἠσθένησε, τῇ ἀληθείᾳ, ἕως θανάτου. Ἐλθὼν δὲ ὁ μωρὸς νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ, εἰδοποιήθη ἀπὸ τὸν ἄρρωστὸν του κύριον, ὅτι πρέπει τώρα μετ’ ὀλίγον νὰ τὸν ἀφήσῃ. ‘Καὶ ποῦ θέλεις ὑπάγειν;’ εἶπεν ὁ μωρός. ‘Εἰς ἄλλον κόσμον,’ ἀπεκρίθη ὁ Μυλόρδος. ‘Καὶ πότε θέλεις ἐπιστρέψειν; εἰς ἕνα μῆνα;’ -‘Ὄχι.’ -‘Εἰς ἕνα χρόνον;’ -‘Ὄχι.’ -‘Πότε λοιπόν;’ -‘Ούδέποτε.’ -‘Ούδέποτε! κ’ τὶ ἐπρόβλεψες διὰ τὴν εὐδαιμονίαν σου αὐτοῦ ὅπου ὑπάγεις;’ -‘Τίποτε, οὐδὲ τὸ παραμικρόν.’ -‘Τίποτε!’ εἶπεν ὁ μωρός· ‘οὐδὲ τὸ παραμικρόν! Ἰδοὺ λοιπὸν ἔπαρε τὴν βακτηρίαν μου. Ἐγὼ τόσον μεγάλης μωρίας ποτὲ δὲν ἐστάθην ἔνοχος.’
