δαίτην ἀμφίεπον, τέρποντό τε θυμὸν ἔπεσσιν.
Αἰσονίδης μέν οἱ γενεὴν καὶ οὔνομ’ ἑκάστου
σφωιτέρων μυθεῖθ’ ἑτάρων, Πελίαό τ’ ἐφετμάς,
ἠδ’ ὡς Λημνιάδεσσιν ἐπεξεινοῦντο γυναιξίν,
ὅσσα τε Κύζικον ἀμφὶ Δολιονίην ἐτελεσσαν· 765
Μυσίδα δ’ ὡς ἀφίκοντο Κίον θ’, ὅθι κάλλιπον ἥρω
Ἡρακλέην ἀέκοντι νόῳ, Γλαύκοιό τε βάξιν
πέφραδε, καὶ Βέβρυκας ὅπως Ἄμυκόν τ’ ἐδάιξαν,
καὶ Φινῆος ἔειπε θεοπροπίας τε δύην τε,
ἠδ’ ὡς Κυανέας πέτρας φύγον, ὥς τ’ ἀβόλησαν 770
Λητοΐδῃ κατὰ νῆσον. ὁ δ’ ἑξείης ἐνέποντος
θέλγετ’ ἀκουῇ θυμόν· ἄχος δ’ ἕλεν Ἡρακλῆι
λειπομένῳ, καὶ τοῖον ἔπος πάντεσσι μετηύδα·
«Ὦ φίλοι, οἵου φωτὸς ἀποπλαγχθέντες ἀρωγῆς
πείρετ’ ἐς Αἰήτην τόσσον πλόον. εὖ γὰρ ἐγώ μιν 775
Δασκύλου ἐν μεγάροισι καταυτόθι πατρὸς ἐμοῖο
οἶδ’ ἐσιδών, ὅτε δεῦρο δι’ Ἀσίδος ἠπείροιο
πεζὸς ἔβη ζωστῆρα φιλοπτολέμοιο κομίζων
Ἱππολύτης· ἐμὲ δ’ εὗρε νέον χνοάοντα ἰούλους.
ἔνθα δ’ ἐπὶ Πριόλαο κασιγνήτοιο θανόντος 780
ἡμετέρου Μυσοῖσιν ὑπ’ ἀνδράσιν, ὅντινα λαὸς
οἰκτίστοις ἐλέγοισιν ὀδύρεται ἐξέτι κείνου,
ἀθλεύων Τιτίην ἀπεκαίνυτο πυγμαχέοντα
καρτερόν, ὃς πάντεσσι μετέπρεπεν ἠιθέοισιν
εἶδός τ’ ἠδὲ βίην· χαμάδις δέ οἱ ἤλασ’ ὀδόντας. 785
αὐτὰρ ὁμοῦ Μυσοῖσιν ἐμῷ ὑπὸ πατρὶ δάμασσεν
καὶ Φρύγας, οἳ ναίουσιν ὁμώλακας ἧμιν ἀρούρας,
φῦλά τε Βιθυνῶν αὐτῇ κτεατίσσατο γαίῃ,
ἔστ’ ἐπὶ Ῥηβαίου προχοὰς σκόπελόν τε Κολώνης·
Παφλαγόνες τ’ ἐπὶ τοῖς Πελοπήιοι εἴκαθον αὔτως, 790
766 δ’] τ’ L 776 ἐμοῖο] μ supra scr. in L unde Brugmann coni. ἑoῖo 779 χνοάοντα ἰούλους Vatt. duo, Pariss. duo: χνοάοντας ἰούλους vulg.: χνοάοντα παρειάς Et. Magn. s. v. χνοῦς. 787 καὶ Φρύγας] Μύγδονας v. l. in scholiis
