—Ὄχι δὲν πρέπει πλέον νὰ φύγωμεν! Μᾶς εἶδεν, ἔρχεται μάλιστα πρὸς ἡμᾶς, δοὺς τὸν βραχίονα τῇ ἀδελφῇ μου.
Ὁ Πέτρος πλησιάζων προσέφερε τὸν βραχίονα τῇ κομήσσῃ Βοροντζὼφ, διαλεγόμενος μετ’ αὐτῆς. Μεταξὺ δὲ τῆς θεραπείας του εὑρίσκετο καὶ ὁ παχὺς θαλαμηπόλος Λουβενίν. Ἐφόρει ὁ οὗτος χρυσόκεστον μυλωτὴν, καὶ τοι ἐν καιρῷ θέρους, κατὰ Ἰούλιον μάλιστα, καὶ φενάκην.
Ὀλίγον μακρὰν τῆς ἀρχιδουκίσσης συζύγου του ὀ Πέτρος ἠστεΐζετο μετὰ τῆς κομήσσης Βοροντζὼφ, ἣν συνώδευεν. Διεῖδεν ἡ Αἰκατερίνη ὅτι ἀντικείμενον τοῦ γέλωτος καὶ τῶν σαρκασμῶν των ἦτον αὐτὴ, ἀλλ’ ὅμως ἔμεινεν ἥσυχος Ἡ πριγκηπέσσα Δασκὼφ ἀπέναντι τοῦ Πέτρου ἔκλινεν ἐδαφιαίως καὶ ἡ Αἰκατερίνη μόνον τὴν κεφαλὴν, μὴ ἀτενίσασα οὐδαμῶς πρὸς αὐτούς.
—Αγαπητέ Λουβενὶν, εἶπεν ὁ Ἀρχιδοὺξ πρὸς τὸν θαλαμηπόλον, εἶδες ποτέ Θεοὺς καταβαίνοντας ἐπὶ τῆς γῆς;
—Ὄχι αὐθέντα! τοὺς εἶδον ὅμως ἀναβαίνοντας. Ἰδοὺ, μία φιάλη Βουργονίου ἐμπεριέχει Θεὸν προσόμοιον τοῖς ἄλλοις· ὅθεν ὁ Θεὸς τῆς φιάλης, ὡς πολλάκις τὸ παρετήρησας, σὲ ἀνυψοῖ μετέωρον καὶ σὲ ἀναβιβάζει εἰς τοὺς οὐρανούς.
—Εὖγε! εὖγε! εἶναι νόστιμον..... Ἤδη ὅμως ὁ λόγος οὐχὶ περὶ Θεοῦ, ἀλλὰ περὶ Θεᾶς. Ὕπαγε Λουβενίν—δεικνύων τὴν Αἰκατερίνην—πρόσφερε τὰ σεβάσματά σου εἰς τὴν Ἀθηνᾶν, πρόσεξον ὅμως νὰ τὰ προσφέρῃς ἐδαφιαίως, ἐννόησας;
Ἡ Αἰκατερίνη προσβληθεῖσα, προσέθηκεν εἰς τὸν προσερχόμενον γελοτοποιόν.
—Εἶπε εἰς τὸν ἀποστείλαντά σε, ὅτι οἱ Θεοὶ οἰκοῦσι πολὺ ὑψηλὰ, ὥστε οἱ θνητοὶ δὲν δύνανται νὰ τοὺς ὑβρίζωσι.
—Βλέπετε, Ἀρχιδοὺξ, ἀντεῖπεν ἡ κόμησσα, δὲν ἐπιτρέπεται ποσῶς ν’ ἀστεΐζηταί τις μὲ ταύτην τὴν κυρίαν, οὐδὲ νὰ τὴν προσβλέψῃ μάλιστα. Ὑπάγωμεν Ἀρχιδούξ· ἐνταῦθα εἶναι καύσων ἀνυπόφορος.
Στρεφομένη ἡ κόμησσα Βοροντζὼφ, — ἐφόρει δὲ αὕτη κατὰ πρῶτον τότε πέδιλα ὑψηλόπτερνα, καινοτομία τῆς τότε ἐποχῆς— ἀπέβαλεν ἓν τῶν πεδίλων καὶ ἔκυπτεν ἵνα ὑποθέσῃ αὐτὸ, ἀλλ’ ὁ Πέτρος τὴν ἐμπόδισε λέγων·
—Ὄχι Μάσχυγκα, ἡ εὐρωστία σου δὲν σοὶ τὸ ἐπιτρέπει· καὶ στραφεὶς πρὸς τὰς κυρίας εἶπε.
—Κυρίαι, λάβετε τὴν καλωσύνην νὰ θέσητε τὸ πέδιλον τῆς καλῆς μας φίλης. Ἡ πριγκηπέσσα Δασκὼφ, ἡτοιμάζετο, ἂν καὶ δυσαρέστως, νὰ ἐκτελέσῃ τὴν προσταγὴν, ἀλλ’ ὁ Ἀρχιδοὺξ τὴν ἀπώθησε, νεύσας πρὸς τὴν σύζυγόν του ἵνα αὐτὴ τοῦτο πράξῃ.
—Ἆ! ὄχι, ὄχι, προσέθηκεν εἰς τὸ οὖς του ἡ κόμησσα ἐρυθριάσασα, μὴ μεταχειρίζησαι τοιούτους ἀστεϊσμοὺς, Πέτρε.
Ἀλλ’ οὗτος χωρὶς ν’ ἀποκριθῇ ποσῶς εἰς τοὺς λόγους της ἐξηκολούθησε,
—Σᾶς διατάττω, κυρία, ἐγὼ ὁ Πέτρος, νὰ θέσητε τὸ πέδιλον εἰς τὴν κόμησσαν.
Ἡ Αἰκατερίνη ἐκινήθη βραδέως, παρετήρησε μὲ περιφρονητικὸν καὶ ἐνταυτῷ ἄγριον βλέμμα τὸν σύζυγόν της· εἶτα δὲ λαβοῦσα τὸ πέδιλον ἐνεχείρισεν αὐτὸ εἰς τὴν κόμησσαν, ἥτις λαμβάνουσα τοῦτο μεθ’ ὁρμῆς, ἐψιθύρισε. Πόσον ὁ κύριος μας ἀγαπᾷ ἐνίοτε ν’ ἀστεΐζηται.
—Εὐχαριστήσωμεν τὴν ὡραίαν μας Κυρίαν, ὑπέλαβεν ὁ Πέτρος, καὶ ὦμεν διὰ παντὸς ἕτοιμοι, ὅπως τὸ αὐτὸ πράξωμεν δι’ αὐτήν.
Ἡ Αἰκατερίνη δὲν ἀπεκρίθη.
Ἐκράτει δ’ εἰς χεῖρας ἐρυθρᾶ ταινίαν ἀποσπασθεῖσαν ἐκ τῶν πεδίλων τῆς κομήσσης Βοροντζώφ.
—Τὴν δὲ ταινίαν, κυρία, τὴν κρατεῖτε ὑμεῖς;
—Ἐὰν ἡ αὑτοῦ ὑψηλότης τὸ ἐπιτρέπει, προσεῖπεν ψυχρῶς ἡ Ἀρχιδούκισσα, ἐπεθύμουν νὰ κρατήσω τὴν ταινίαν, ὡς ἐνθύμημα τῆς ὥρας ταύτης.
—Ἐμειδίασεν ὁ Πέτρος, καὶ μὴ δώσας οὐδεμίαν ἀπάντησιν ἐξηκολούθησε τὸν περίπατον. Ὅτε δὲ ἔφθασε πλησίον τοῦ πύργου, ἡ κόμησσα Βοροντζὼφ εἶπε πρὸς αὐτὸν, συσφίγγουσα τὸν βραχίονά του.
—Ἀξίζεις φιλήματα, φίλε μου. Ἐπὶ τέλους ἔδωκας εἰς τὸ νήπιον ἐκεῖνο ἓν μάθημα, ὅπερ τῷ ἥρμοζε.
—Δὲν εἶναι πᾶν ὅ, τι ἀπεφάσισα νὰ πράξω.
—Τί δ’ ἄλλο;
—Φυλάττω εἰσέτι ἐντὸς μυστικοῦ κιβωτίου πέπλον τινὰ μοναχικὸν, κεντημένον ὑπὸ τῆς γραίας Μάρφης καὶ πεποικιλμένον δι’ ἑνὸς μαργαριτίνου στέμματος.
Οἱ λόγοι οὗτοι ἐπροξένησαν τοσοῦτον γέλωτα εἰς τὴν κόμησσαν, ὥστε δὲν ἠδύνατο πλέον ν’ ἀναβῇ τὰς βαθμίδας· εἶπε δὲ πρὸς τὸν φίλον της—Καὶ πότε διανοῆσαι νὰ ἐκβάλῇς τὸν πέπλον;
—Ἔχε ὑπομονὴν ἐπὶ ὀλίγας ἡμέρας, ὑπέλαβεν ὁ Πέτρος.
