Ἀλλὰ καὶ τυφλὸς θεός τις ἔφθασεν εἰς σάκκον κλείων
κάρυα ἐξ ἀδαμάντων μαργαρίτας καὶ χρυσίον,
ὁ θεὸς δὲ ἦτον οὗτος
ὁ τὴν γῆν δεσπόζων Πλοῦτος·
γέροντος τὴν βακτηρίαν ἔφερεν ἡ δεξιά του,
καὶ τρισμέγιστα ὑπῆρχον εἰς τοὺς πόδας τὰ πτερά του,
σύμβολα τοῦ ἐρχομοῦ του τοῦ συνήθως βραδυτάτου
καὶ τοῦ ἀπομακρυσμοῦ του τοῦ συνήθως ταχυτάτου.
Ὁ ἡμίθεος τῆς Οἴτης ἀπεστράφη πρὸς τὸν Πλοῦτον·
δὲν γνωρίζεις, ὁ Ζεὺς εἶπεν, Ἡρακλῆ! τὸν Θεὸν τοῦτον;
τὸν γνωρίζω εἶπ’ ὁ ἥρως μετὰ γλώσσης θρασυτάτης·
ἦτον ὅλων τῶν κακούργων, ὅσους ἔσφαξα προστάτης.
διὰ τοῦτο οὐδὲν σέβας ἐγὼ φέρω πρὸς αὀτόν·
ὁ διαφθορεὺς ὑπάρχει αὐτὸς ὅλων τῶν θνητῶν. »
Τῶν ἀνθρώπων ἡ μανία
πρὸς τὸν πλοῦτον, εἶν’ αἰτία
τῶν σφαγῶν κλοπῶν καὶ δόλων,
καὶ πηγὴ τῶν κακῶν ὅλων.
Ἡ νέα Ἀρχιδούκισσα τῆς Ῥωσσίας Αἰκατερίνη κεκυφυῖα περιήρχετο ποτε διὰ τῶν διόδων τοῦ μεγάρου της, πλησίον δ’ αὐτῆς ἵστατο ἡ ὡραία πριγκῃπέσσα Δασκὼφ[1] ἀκόλουθος καὶ μυστικοσύμβουλός της.
Ἡ Αἰκατερίνη ἐκράτει ἐν χερσὶν ἐπιστολὴν καὶ ἐφαίνετο συγκεκινημένη λίαν. Ἀμφότεραι ἔμενον ἄφωνοι. Ἡ πριγκηπέσσα ἀναγνοῦσα καὶ αὐτὴ ἀκολούθως τὴν ἐπιστολὴν, ἐφάνη ἐπίσης τεταραγμένη, στραφεῖσα δὲ πρὸς τὴν Αἰκατερίνην εἶπε·
—Παράδοξον! καὶ τίς εἶναι τόσον τολμηρὸς, ὥστε νὰ σοὶ ἀπευθύνῃ τοιαῦτα;
—Ὁ Γρηγόριος, ἀπεκρίθη ἡ Αἰκατερίνη ὑψοῦσα τοὺς ὤμους.
—Ὁ ἀνόητος! προσέθηκεν ἡ πριγκηπέσσα Δασκώφ· μόλις δυνάμεθα νὰ κρύψωμεν τὸν ἕνα, προστίθεται ἤδη καὶ ἄλλος! Εἶναι ὅμως ἀδύνατον! Κατήγκω. Ἡμεῖς, ὡς βλέπεις, διακινδυνεύομεν καὶ τὴν ἐλευθερίαν καὶ αὐτὴν τὴν ζωήν μας.
—Τὸ γνωρίζω, ἀπεκρίθη ἡ ἀρχιδούκισσα· ἀλλ’ ὅμως πρέπει νὰ γείνῃ. Ἐὰν καὶ ἕτερον προστεθῇ, τί σημαίνει; Ὁπωσδήποτε ἡμεῖς εὑρισκόμεθα εἰς κίνδυνον.
—Μὴ πρὸς Θεοῦ, μὴ τόσον μὲ ἀποθαῤῥύνῃς! Ἔχομεν εἰσέτι ἐλπίδας, δυνάμεθα νὰ σωθῶμεν, ἂν θέλωμεν· ἅπασαι ἡμῶν αἱ ἐλπίδες δὲν κατεστράφησαν.
Μετὰ μικρὰν σιωπὴν ἡ Αἰκατερίνη ἔσχισε τὴν ἐπιστολὴν, τὰ δὲ τεμάχια αὐτῆς ἔῤῥιψεν ἐντὸς παρακειμένου λιθίνου τρύτωνος.
—Τί κάμνεις; ὑπέλαβεν ἡ πριγκηπέσσα ἐξάγουσα κατεπειγόντως τὰ ῥιφθέντα ἐκεῖνα τεμάχια ἐκ τοῦ στόματος τοῦ Τρύτωνος· δὲν γνωρίζεις ὅτι ἐνταῦθα ἐρευνῶνται τὰ πάντα; Καλλίτερον νὰ τὰ καύσωμεν, καὶ τότε μόνον δυνάμεθα νὰ ἤμεθα ἥσυχοι.
—Ἀνυπόφορος κατήντησεν ὁ βίος μου! προσέθηκεν ἡ Αἰκατερίνη.
—Τὸ βλέπω, Κατήγκω! θὰ παύσῃ ὅμως, μὴ ἀμφιβάλλῃς.
—Θὰ παύσῃ βεβαίως, ἀλλ’ ἀφ’ οὗ ἀποθάνωμεν ἀμφότεραι. Τότε τί τ’ ὄφελος;
—Ὄχι! δὲν θ’ ἀποθάνωμεν ἡμεῖς, ἀλλ’ οἱ ἐχθροί μας· χρειάζεται μόνον φρόνησις, πρόνοια καὶ ὑπόκρισις προσέτι, ἀλλὰ πρὸς Θεοῦ· ἂς παύσωσι πλέον οἱ ἔρωτες. Ἄκουσον λοιπὸν τί τρέχει. Χθὲς τὸ ἑσπέρας ἡ αὐτοκράτειρα προσεβλήθη εἰς τὸ στῆθος, ὡς μοὶ εἶπεν ὁ Ἰβὰν Πλατὼφ, σφοδρῶς.
—Μὲ προσεκάλεσε μάλιστα νὰ ὑπάγω τὸ ἑσπέρας πρὸς αὐτὴν, ἀπήντησεν ἡ Αἰκατερίνη.
—Νέον τι τρέχει. Τίς οἶδε, ἂν σήμερον εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα, καθ’ ἣν σὲ καλῶ ἀρχιδούκισσαν! Σὺ ὅμως οὐδόλως περὶ τούτου σκέπτεσαι. Τὸ πᾶν ἂν χαλάσῃ σοῦ εἶναι ἀδιάφορον.
—Εἶναι ἀληθές! ἀπεκρίθη ἡ Αἰκατερίνη, κινοῦσα τὴν κεφαλήν.
—Λοιπὸν, οὐδὲν δύναται νὰ σὲ παρηγορήσῃ. Δυστυχής!
—Μὴ σὲ μέλῃ, καλή μου φίλῃ, δὲν θέλω τὸν ἰδεῖ πλέον, σοὶ τὸ ὑπόσχομαι, θέλω τὸν λησμονήσει διὰ παντός.
—Εἴθε, ὑπέλαβεν ἡ πριγκηπέσα. Ἔπειτα, αἴφνης στραφεῖσα εἶπε, κἄποιος ἔρχεται! στρατιωτικὴν στολὴν βλέπω εἰς τὸ βάθος τῆς διόδου Σᾶς χαιρετᾷ μάλιστα ὁ ἀξιωματικὸς. Ἆ! τί βλέπω, εἶπεν, εἶναι ὁ Ἀρχιδούξ.
—Ἆ! αὐτὸς εἶναι, ἄφες με νὰ εἰσέλθω λοιπὸν εἰς τὸν πύργον, ἐφώνησεν ἡ Αἰκατερίνη ζητοῦσα νὰ συμπαρασύρῃ τὴν ἀκόλουθόν της.
- ↑ Περὶ τοῦ βίου τῆς πριγκηπέσσης Δασκὼφ, ἑνὸς τῶν κυριωτέρων προσώπων τοῦ παρόντος διηγήματος, ἴδε ἐκτενέστερον τὸ σύγγραμμα τῆς κομήσσης Δώρας Ἰστριάδος «Αἱ γυναῖκες ἐν τῇ Ἀνατολῇ» Τομ. Β. βιβλ. Α. ἐπιστολὴν Βʹ σελ. 59—64. Σ. Μ.
