δήλως διήκουσα εἶνε τὸ Βουνὰρ-Δὰγ (1870 μ.), ἀποτελουμένη ἐπίσης ἐξ ἀρχαιοτάτων πετρωμάτων. Ἀμφότεραι δὲ αἱ λεβητοειδεῖς κοιλότητες ἢ κοιλάδες, ἥ τε τῆς Λίσης καὶ ἡ τοῦ Δραβήσκου, χύνουσι τὰ ὕδατα αὐτῶν διὰ τῆς εἰς τὴν λίμνην τοῦ Ἀχινοῦ χυνομένης Ἀγκίστας καὶ οὕτω διὰ τοῦ συγκοινωνοῦντος μετ’ αὐτῆς Στρυμόνος ποτ. εἰς τὸ Αἰγαῖον. Ὁ ποταμὸς δ’ οὗτος Ἀγκίστα ἐν μέρει ρέει ὑπογείως, διότι τὸ ποτάμιον τῆς Λίσης εἰσρέει εἰς καταβόθραν τοῦ Δυσώρου καὶ μετὰ ὑπόγειον ροῦν 3½ χιλμ. ἐμφανίζεται πάλιν ἐν τῇ κοιλάδι τοῦ Δραβήσκου. Ἡ Βερεκετλὺ λίμνη κεῖται 3 χιλμ. μακρὰν τῆς θαλάσσης, ὁμοία καθόλου πρὸς τὴν τῆς Θεσσαλίας λίμνην Βοιβηΐδα (Κάρλαν), δηλ. ὅταν ὑπερπληρῶται τότε χύνει τὰ ὕδατα αὐτῆς εἰς τὴν Δραμανίτσαν. Ἐπὶ τῆς Β. ταύτης ὄχθης παρὰ τοὺς πρόποδας τοῦ χρυσοφόρου Παγγαίου (Πρινάρι, 1870 μ.) σώζονται τὰ ἐρείπια τῆς ἀρχαίας μεταλλευτικῆς πόλεως Φιλίππων, ἔνθα τῷ 42 π. χ. ὁ Βροῦτος καὶ ὁ Κάσσιος ἡττήθησαν ὑπὸ Ὁκταβίου καὶ Ἀντωνίου. Εἶνε δὲ καὶ τὸ Παγγαῖον ὄρος τμῆμα τῆς Ροδόπης ἑπομένως καὶ τοῦτο ὀρεογραφικῶς ἀνήκει εἰς τὴν Θρᾴκην.
Ἔτι μείζων τῆς τοῦ Δραβήσχου εἶνε ἡ ἐγχατακρημνίσεως τῶν Σερρῶν κοιλάς, εὑρισκομένη ἐντὸς γνευσίου καὶ μαρµαρυγιακοῦ σχιστολίθου καὶ δυναμένη νὰ θεωρηθῇ ὡς ὅριον τῆς Ροδόπης. Ἡ κοιλὰς αὕτη ἐξαπλουμένη κατὰ διεύθυνσιν ΝΑΒΔ, ἔχει μῆκος μὲν 80 χιλμ. καὶ μέγιστον πλάτος 15 χιλμ. ὀλίγιστον δὲ ὑπὲρ τὴν θάλασσαν ἐξέχει καὶ ἐν μέρει εἶνε εἰσέτι πλήρης ὕδατος. Ἀμφότεραι δὲ αἱ λίμναι τῆς κοιλάδος ταύτης, ἤτοι ἡ Κερκινῖτις (Βουτκόβου) καὶ ἡ στενὴ καὶ μακρὰ τοῦ Ἀχινοῦ (158 □ χιλμ.), εἶνε λείψανα τῆς µεγάλης ἐκείνης λίμνης, ἥτις ἐν ἄλλοις γεωλογικοῖς χρόνοις ἐπλήρου ἅπασαν τὴν κοιλάδα τῶν Σερρῶν, πρὸς ἐπίχωσιν
