ποὺ μᾶς ὑψώνει τὸ νοῦ καὶ μᾶς ξανοίγει τὶς ἰδέες. Κολακεβότανε καὶ μένα τὸ φιλότιμό μου μὲ τὸ παραπάνω· καὶ ποιὸς δὲ θέλει νὰ μοιάξῃ τὸν Περικλή; Ἤξερα μάλιστα πὼς οἱ φημερίδες τὸ βαστοῦνε πολὺ ἁψηλά. Πρόσμενα νὰ διαβάσω τοῦ Ξενοφώντα ἢ τουλάχιστο τοῦ Πλούταρχου τὴ γλώσσα. Ἀφτὴ ἡ ἐλπίδα μ’ ἔκανε νὰ τρέμω. Ἔπαιρνα τις φημερίδες μιὰ μιά· μόνο μπροστά μου νὰ τὶς βλέπω, μοῦ ἄνοιγε τὴν ὄρεξη. Εἴμουνε σὰν τὸν ἄθρωπο ποὺ πάει νὰ βάλῃ στὸ στόμα του κανένα νόστιμο μεζεδάκι, ποὺ τὸ χαίρεται, καὶ μόλις τολμᾷ νὰ τσιμπήσῃ.
Ἄρχισα τέλος νὰ διαβάζω. Μὰ διὲς τί παράξενο πρᾶμα! Δὲν ξέρω νὰ πῶ πῶς τὄπαθα κι ἂν εἴτανε ἀπὸ τὸ ταξίδι ἢ ἀπὸ τὴ νύστα. Δὲν μποροῦσα νὰ ξεχάσω τὰ γαλλικά μου· δὲ μοῦ βγαίνανε ἀπὸ τὸ νοῦ. Ἅμα διάβαζα μιὰ λέξη γραμμένη ἑλληνικά, νόμιζα τὴν ἴδια στιγμὴ πὼς τὴ διάβαζα γαλλικά· ὁ τύπος εἶταν ἑλληνικός, γαλλικὰ τὰ λόγια, τὸ νόημα γαλλικό. Μοῦ ἐρχόντανε ὅλα σὰ φράγκικα. Τί δυσάρεστη δουλειά! Θύμωνα μέσα μου κι ἀνυπομονοῦσα· ἀδύνατο, ὅπως κι ἂν τὄπιανα, νὰ μὴ θυμηθῶ τὰ γαλλικά μου· σὰ φάντασμα, σὰν πεισματάρικο δαιμόνιο μὲ κυνηγούσανε. Ἔλεγα· - «Μετάφραση βλέπω, ἢ τόντις τὴ γλώσσα μου διαβάζω; Φταίω γὼ ἢ φταίνε οἱ φημερίδες;» Τρομερὸ ζήτημα! Δὲν τολμοῦσα, δὲν μποροῦσα νὰ τὸ λύσω! Ὅσο προχωροῦσα, τόσο μ’ ἔπιανε πλήξη· χωρὶς νὰ τὸ θέλω, χωρὶς νὰ τὸ κάμω πίτηδες, τὰ μάτια μου ξεσκεπάζανε ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα φράση γαλλική, ἄλλη γλώσσα! Ἔμοιαζε σὰ νὰ εἴτανε τὰ γαλλικὰ φωλιασμένα μέσα στὸ χαρτί.
Θὰ σοῦ ἔτυχε κάποτες νὰ πάρῃς ψιλὸ χαρτί, νὰ τὸ βάλῃς ἀπάνω σὲ καμιὰ ζουγραφιὰ ἢ σὲ κανένα γράμμα, γιὰ νὰ σηκώσῃς τοῦ γραμμάτου τὸ γράψιμο ἢ τὰ χαρακώματα καὶ τὴν κάθε γραμμὴ τῆς ζουγραφιᾶς, ἀπαράλλαχτα ὅπως εἶναι. Τεντώνεις τὸ χαρτί, τὸ βαστᾷς δυνατὰ μὲ τὸ δάχτυλο γιὰ
