πρῶτα νὰ προσέξῃ στὴν οὐσία, δὲν τολμῶ νὰ πῶ τὴν ἀξία τὴ φιλολογικὴ τοῦ βιβλίου μου, εἴτε γιὰ νὰ τὸ παινέσῃ εἴτε γιὰ νὰ τὸ κατακρίνῃ, κ’ ἔπειτα νὰ στοχαστῇ· Νὰ δοῦμε τώρα τί λέει καὶ γιὰ τὴ γλώσσα.
Θὰ μοῦ ἀποκριθῆτε πὼς στὴν Ἑλλάδα τόσο σπουδαῖο εἶναι τὸ ζήτημα τὸ γλωσσικό, ποὺ μᾶς ἀπορούφηξε νοῦ καὶ ψυχή, σὲ βαθμὸ ποὺ τἄλλα πιὰ μήτε τὰ βλέπουμε. Μὰ καὶ γὼ τί σᾶς λέω; Θὰ μὲ πιστέψετε καμιὰ μέρα καὶ θὰ καταλάβετε πὼς μὲ τὸν πόνο τῆς καρδιάς μου κι ὄχι ἀπὸ πάραξενιά, ὄχι ἀπὸ θέληση νὰ ψεγαδιάζω καὶ νὰ φωνάζω – θἄτανε ἀλλόκοτη θέληση, μὰ τὸ ναί! – σᾶς τὸ εἶπα ἴσως κάποτες, πὼς ὅταν κανένας βλέπει ἀπὸ δῶ τὰ πράματα, πολλὰ στὴν Ἑλλάδα τοῦ ἕρχουνται σὰν παιδιάτικα, παιδιάτικη καὶ ἡ ἀντίληψη τῆς φιλολογίας. Ἀφτὰ συλλογιοῦμαι, τὴν κατάστασή μας παρατηρῶ τὴ νοητική, μιλώντας γιὰ τὰ δικά μου, καὶ μὴ θαῤῥῆτε τάχα πὼς παραπονιοῦμαι γιὰ μένα. Ἔτυχε νὰ γράψω κάμποσα, λοιπὸν καὶ κάμποσα νἀκούσω. Γι’ ἀφτὸ μπορῶ καί κρίνω. Μήπως ἀρκετὰ δὲ μοῦ βγάλανε στὴ μέση καὶ γιὰ τὸ Ταξίδι; Δὲ λέω τὶς βρισιές. Λέω καὶ τὰ καλὰ τὰ λόγια. Κάποιος ἄξαφνα, ποὺ πολὺ μ’ ἀγαπᾷ, μοῦ ἔκαμε καὶ τὴν παρατήρηση, ἀφοῦ δημοσίεψα τ Ὄνειρο τοῦ Γιαννίρη, πὼς φρόνιμα καταπιάστηκα βιβλίο μεγάλο, ἁλάκαιρο ῥομάντσο, γιατὶ τὸ Ταξίδι, ὅπως κι ἂν εἶναι, δὲν εἶχε σειρά, παρὰ μόνο κεφάλαια, χωριστὰ κάπως τὸ ἕνα ἀπὸ τἄλλο, κ’ ἔτσι ἔμοιαζε σὰν κομματιασμένο.
Ποῦ νὰ τὸ βάλῃ ὁ νοῦς μου πὼς ἕνας στίχος μικρὸς ἀξίζει λιγώτερο ἀπὸ ἕνα μεγάλο; Κάποτες μάλιστα πιὸ δύσκολα καταφέρνεις τὸ μικρόνε. Ἴσως κιόλας θέλει πολλὴ δουλειά, ὥςπου νὰ καταφέρῃς ἕνα σύγραμμα ποὺ νὰ μὴ συνεχίζουνται τὰ κεφάλαιά του, κι ὅμως ἄφαντο κι ἄσπαστο φάδι νὰ τὰ συνεδένῃ ἀνάμεσά τους. Δὲν πειράζει. Τὸ ξέρω κι ἀπαρχῆς τί θὰ ποῦνε καὶ γι’ ἄλλα μου βιβλία. Τὸ ξέρω, δηλαδή, ὅσο