2. Τὸ γράμμα τοῦ Ἀντρέα.
Καὶ τάχα δὲν μποροῦσαν νὰ εἶναι κι αὐτοὶ ἐκεῖ ψηλά;
Πολλὲς φορὲς ὁ δάσκαλος τοὺς εἶχε πεῖ στὸ μάθημα, πὼς τὰ παιδιὰ ποὺ εἶναι στὴν τελευταία τάξη τοῦ ἑλληνικοῦ, μποροῦν νὰ πᾶνε μόνα τους στὸ βουνό. Πὼς ἅμα ἔχουν θάρρος καὶ πειθαρχία, μποροῦν νὰ κατοικήσουν μόνα τους ἐκεῖ ἕνα δυὸ μῆνες. Φτάνει νὰ ἔχουν τὴν ἄδεια τοῦ πατέρα τους, τὴν κατοικία καὶ τὴν τροφή.
«Πόσα πράματα, τοὺς εἶπε, θὰ μάθετε ὅταν πᾶτε τόσο ψηλά· οὔτε τὸ βιβλίο μπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πῆ οὔτε γώ». Κι ἔφυγε γιὰ τὴν πατρίδα του, γιὰ νὰ περάση τὶς διακοπές. Ἦταν βέβαιος πὼς ἅμα θέλουν τὰ παιδιά, θὰ τὸ κατορθώσουν.
Τὰ παιδιὰ παρακάλεσαν τοὺς γονεῖς τους, νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ πᾶνε. Ἐκεῖνοι ἀντιστάθηκαν στὴν ἀρχή.
«Ποῦ ξέρομε, εἶπαν, τί θὰ κάμετε τόσο μακριά; Τάχα θὰ µπορῆτε νὰ βρίσκετε ὃ τι σᾶς χρειάζεται; Θὰ φροντίζη ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο; Θὰ εἶστε ἀχώριστοι;»
Ὑποσχέθηκαν πὼς καὶ τὰ εἰκοσιπέντε παιδιὰ θὰ εἶναι σὰν ἕνας. Μὰ ὕστερα οἱ δικοί τους ρώτησαν:
«Ποῦ θὰ βρῆτε τὶς καλύβες νὰ καθίσετε;»
Ἦταν ἡ πρώτη δυσκολία. Ὕστερα τοὺς εἶπαν:
«Ποῦ θὰ βρίσκετε τὴν τροφὴ γιὰ νὰ ζῆτε τόσο μακριά;»
Μπροστὰ στὶς δυὸ δυσκολίες τὰ παιδιὰ σταμάτησαν· ἄφησαν τὸ ταξίδι γιὰ ἄλλη φορά.
Καὶ κεῖνο ποὺ μένει γιὰ ἄλλη φορὰ σπάνια γίνεται.
